منشور کانون نویسندگان ایران
کانون نویسندگان ایران با توجه به روح عمومی بیانیه‌ی اول کانون (اردیبهشت ۱۳۴۷) و «موضع کانون نویسندگان ایران» (مصوب فروردین ۱۳۵۸) و با استناد به «متنِ ۱۳۴ نویسنده » (مهرماه ۱۳۷۳) اصول و مواضع زیر را اعلام می‌کند:
۱- آزادی اندیشه و بیان و نشر در همه‌ی عرصه‌های حیات فردی و اجتماعی بی هیچ حصر و استثنا حقِ همگان است. این حق در انحصار هیچ فرد، گروه یا نهادی نیست و هیچ کس را نمی‌توان از آن محروم کرد.
۲- کانون نویسندگان ایران با هر گونه سانسور اندیشه و بیان مخالف است و خواستار امحای همه‌ی شیوه‌هایی است که، به صورت رسمی یا غیررسمی، مانع نشرو چاپ آرا و آثار می‌شوند.
۳- کانون رشد و شکوفایی زبان‌های متنوع کشور را از ارکان اعتلای فرهنگی و پیوند و تفاهم مردم ایران می‌داند و با هر گونه تبعیض و حذف در عرصه‌ی چاپ و نشر و پخش آثار به همه‌ی زبان‌های موجود مخالف است.
۴- کانون با تک‌صدایی بودنِ رسانه‌های دیداری، شنیداری و رایانه‌یی مخالف است وخواهان چندصدایی شدنِ رسانه‌ها در عرصه‌های فرهنگی است.
۵- حقِ طبیعی و انسانی و مدنی نویسنده است که آثارش بی‌هیچ مانعی به دستِ مخاطبان برسد. بدیهی است نقدِ آزادانه حقِ همگان است.
۶- کانون از حقوق مادی و معنویِ، حیثیت اجتماعی و امنیت جانی، حرفه‌یی، شغلیِ نویسندگان ایران دفاع می‌کند.
۷- کانون نویسندگان ایران مستقل است وبه هیچ نهاد (جمعیت، انجمن، حزب سازمان، و…) دولتی یا غیردولتی وابسته نیست.
۸- هم‌کاری نویسندگان در کانون با حفظِ استقلالِ فردیِ آنان براساس اهداف این منشور است.
۹- کانون نویسندگان ایران با اشخاص و نهادهایی که هم‌کاری با آن‌ها با اصول و مواضعِ کانون مغایر نباشد در زمینه‌ی حقوق، اهداف و آرمان‌های مندرج در این منشور هم‌کاری می‌کند.
مصوب چهارم آذر ۱۳۷۸